-2 april 2021-

Zo.....wat een intensieve en confronterende ochtend!

Ook als coach blijf ik me ontwikkelen en nu er steeds meer meisjes met faalangst in de praktijk komen ben ik me wat meer aan het verdiepen. Een van de dingen die ik daarvoor doe is boeken lezen. En af en toe is dat best confronterend.

In dit boek las ik bijvoorbeeld dat; 'veel ouders van kinderen met faalangst zijn te goede ouders; ze doen zo hun best in het ouderschap, het kind voelt dit aan en wil de ouders daarom niet teleurstellen'.

De woorden raken me maar ik voel ook weerstand. Ik check het bij mijzelf. Klopt het voor mijzelf als kind? Ik was zeker iemand die de lat hoog legde voor zichzelf en ja, nu ik er wat langer over nadenk; ik wilde inderdaad mijn moeder niet graag teleurstellen. Ik wist dat ze zó haar best voor mij deed dat ik niet echt uit de bocht sprong, haar dat niet wilde aandoen omdat het voor haar al lastig zat was. En tegelijkertijd kan ik ook erg waarderen dat ze de dingen deed die ze voor me deed. Ze heeft het toch maar even voor elkaar gebokst. Dat stuk raakt me dus.

Maar ik ben óók moeder. Een moeder die de dingen doet zoals ze het heeft meekregen. Doe ik dan ook tevéél mijn best?   Ik denk aan deze hectische ochtend. Waarin de jongste opbelde dat ze was aangereden. Natuurlijk is het dan logisch dat je het liefst in de auto springt en er naar toe wil. Met je eigen ogen wilt zien hoe het met haar gaat. Of ze erg geschrokken is. Maar mijn verstand zegt ook dat het niet nodig is. Ze belt, dus ze is ok. Haar fiets rammelt maar er lijkt nog op te fietsen. Ze gaat naar school, daar zijn vriendinnen die haar op kunnen vangen, over de ergste schrik heen kunnen helpen. Ze klinkt verder goed, wel wat geschrokken maar ok.

Ik bel school (meer voor mijn eigen geruststelling) en leg de situatie uit. Dat ze wat later kan zijn. Tussen de regels door te vragen of ze haar in de gaten houden. Dat doen ze. Ik app haar, vraag of ze kan bellen of dat ze in de les zit. We hebben even contact en ik hoor aan haar dat het goed gaat. Een pijnlijke knie, ze kan niet fietsen. We regelen dat zij en haar fiets worden opgehaald als school voorbij is.

Ben ik nu een te overbezorgde moeder die haar kind niet zelf haar problemen laat oplossen? Of is het in dit geval wel ok? Ik besluit dat het voor mij belangrijker is dat ze altijd het gevoel hebben dat ze bij iemand terecht kunnen dan dat we het haar nu zelf op laten lossen. Dat probleem oplossend vermogen spreken we een andere keer wel weer aan.

Ik ben benieuwd. Welke tip zou jij aan een andere ouder geven om het zelfredzaam vermogen van je kind te stimuleren?