Ik volg een kennis dag over ondernemerschap. In eerste instantie zou deze, als het kon, op locatie gegeven worden. Maar nu is het vanuit huis, online. Ik vind het prima. Ik zit in de praktijkruimte die heel fijn aanvoelt, de hond ligt bij me (ik heb geen oppas hoeven regelen voor deze dag), ik kan net zo veel thee pakken als ik zelf wil én ik ervaar een stuk minder prikkels.

 

Tussen de middag hebben we een lange pauze. Ongeveer een uurtje. Dat is fijn want dan heb ik even de tijd om iets langer te lopen met Jazz. Omdat we de hele dag online zijn heb ik vanochtend ook al wat langer gelopen. Een rondje door het dorp, oefenen langs de doorgaande weg. Jazz is nog een pup en vindt dat best spannend. De geluiden van de auto’s, een aanhanger. Ik neem me voor nog wat extra te oefenen met haar zodat ze wat meer gewend raakt.

 

Om het voor mijzelf ook leuk te houden loop ik tussen de middag een ander stukje. In plaats van standaard linksaf gaan we nu rechts. Maar dat blijkt nogal een avontuur voor Jazz.

 

Nog geen 10 meter van ons huis komen we blazende ganzen tegen (die vindt ze vreemd), daarna een nieuwsgierige hond achter een hek (heel interessant maar ook een beetje spannend), een paar ruziënde duiven vliegen over (waar komt dat geluid vandaan?), een overstekende kat (die ze gelukkig niet ziet) om vervolgens gespannen te snuffelen aan een achtergebleven skippybal.

Nu ken ik Jazz ondertussen een beetje en heb ik het vertrouwen erin dat ze zich, na de eerste schrik, wel gaat herstellen. Alles is nieuw of anders maar ze kan het op zich prima hebben. Dat zit in haar karakter.

 

Maar wat als zij een verlegen hondje was geweest, of extreem gevoelig voor prikkels? Dan zou ze zich vast niet zo snel herstellen, de neiging hebben om zich terug te trekken, de wereld superspannend te vinden. Bij het eerste wat we tegen kwamen zou ze met een noodgang terug naar huis zijn gerend. Of ze zou alleen nog onze oude weg hebben willen wandelen. Niet meer open staan voor nieuwe routes.

De vergelijking met de overstap van de basisschool naar de middelbare school komt in mij op.

Het onbekende pad dat ik met Jazz loopt is net zo nieuw als de weg van de basisschool naar de middelbare school voor een brugklasser. Misschien wel jouw kind.

 

En mijn rol als begeleider in de ervaringen van Jazz. Hoe reageer ik op haar reactie? Ga ik mee in de spanning, doe ik alsof ik het niet zie of bepaal ik dat de ervaring genoeg is en gaan we weer terug naar huis? En waar ga ik heen als ik dat zelf niet meer weet? Ik kan terug vallen op de trainer van de cursus die ik volg met Jazz.

 

De rol van begeleider is ook jouw rol als ouder. Hoe reageer jij op je kind als het aangeeft dat het het spannend vind om naar de middelbare school te gaan? Of een docent niet zo aardig vindt? Ga je er in mee, negeer je het in de hoop dat het wel over zal gaan of zoek je juist contact met school?

 

De komende periode zullen er veel nieuwe, spannende, dingen gaan gebeuren. Je kind gaat zich ontwikkelen, neemt een volgende stap naar zelfstandigheid.

 

Ik ben benieuwd; hoe kijken jullie thuis aan tegen het nieuwe pad dat jouw kind straks gaat lopen? En hoe is het karakter van jouw kind? Is het snel in staat zich aan te passen aan een nieuwe omgeving en alles wat op haar af komt of kan ze wel wat hulp gebruiken?

Om jullie op weg te helpen bedacht ik 100 tips voor de aankomende brugklasser (en hun ouders). Je kunt deze terug vinden op deze pagina maar ik maakte er ook een E-book van. Het E-book kun je aanvragen via de website onder het kopje gratis (www.Zichtbaar-Kind.nl/gratis )

Van mij, voor jullie. Om het allemaal een stukje minder spannend te maken.