23 augustus 2021- Hoe een mopperende dame mijn aandacht kreeg….

De afgelopen week postte ik een berichtje over De Brugklasclub. Om die zoveel mogelijk onder de aandacht te brengen deelde ik die post ook op de vraag- en aanbod groepen in de buurt. Dat doe ik vaker. Ook voor het Kinderzwerfboekenstation en de op te richten Spellenclub. Een mooie manier vind ik want zo breng ik op een laagdrempelige manier mijn diensten onder de aandacht. En dat lukt. Vaak krijg ik een duimpje of een reactie met; wat leuk, wat een mooi initiatief etc.

 

Tot vorige week. Eén negatieve reactie. Een mopperende dame onder mijn post over De Brugklasclub. We zouden onze kinderen teveel ‘pamperen’., teveel in de watten leggen. Daar werden ze nooit volwassen van!

 

Oke, wauw….na het lezen van deze reactie ging er van alles door me heen (ja, ik ben ook maar een mens). Ik schreef een reactie terug, postte deze maar een paar minuten later wiste ik hem weer. Niet de juiste reactie. Het ging over de inhoud, ik ging in de verdediging en dat is echt niet nodig. Want ik sta achter wat ik aanbied. Volledig.

 

Het hield me bezig, de hele dag. Ondanks dat ik weet dat er wel 10 andere reacties positief waren en ondanks dat anderen een reactie postte waarom ze het juist wel een goed idee vonden (heel fijn, dank je wel daarvoor). Het bleef malen ondanks dat ik wist hoe het brein werkt (het onthoudt sneller iets negatiefs dan iets positiefs) en ondanks dat ik wíst dat de boosheid van deze mevrouw niet door mij maar door iets totaal anders werd veroorzaakt en ik net de even de aanleiding was om die te uitten. Ik wilde reageren maar ik heb het niet gedaan. Mijn reactie geef ik hier. In dit bericht.

 

In De Brugklasclub wordt zeker niet gepamperd. Een goede coach doet dat namelijk niet. Een goede coach gaat ook de confrontatie aan. Op momenten dat het past, past bij de situatie maar ook bij de persoon. En daar zit hem nu net de crux. De kids die bij mij komen hebben geen behoefte aan een stevige confrontatie. Die hebben ze al genoeg. Op school; omdat ze anders zijn, niet begrepen worden of zich anders voelen. Weinig zelfvertrouwen hebben. Vaak hoog gevoelig zijn. Al zelfkritisch genoeg zijn en dus meer gebaat zijn bij een aanpak waarbij ze gewezen worden op hun kwaliteiten dan op hun tekortkomingen. Kids voor wie het belangrijk is zich veilig te voelen in een groep omdat ze dan juist tot bloei komen. Kids die zich eindelijk begrepen voelen omdat er veel herkenning is. Kids die zich al genoeg aangepast hebben, continue anderen en hun gevoelens lezen en zich daar op aanpassen. Die daarbij over hun eigen grens gaan. Niet meer zichzelf zijn. Kinderen die niet gebaat zijn bij een duw in het diepe en je red jezelf maar. Maar kinderen die op een liefdevolle en zachtaardige manier bijsturing nodig hebben. Omdat ze zoveel kwaliteiten hebben maar die pas durven te laten zien wanneer ze zich veilig genoeg voelen.

 

Ik denk aan die mevrouw. Die nu ongeveer van middelbare leeftijd is maar straks ook ouder wordt. Hulpbehoevend misschien. Een huishoudelijke hulp nodig heeft of een keer geopereerd moet worden. Naar een verzorgingshuis gaat.  Wie zou zij het liefste aan haar bed hebben staan? De verpleegkundige die lekker in haar vel zit en liefde voor haar vak heeft? In haar vak op de goede plek zit, haar zelf laat proberen maar aangeeft dat ze altijd hulp kan inschakelen. Of de verpleegkundige die, misschien net zo vakkundig, heel hard roept dat ze niet moet zeuren haar alles alleen laat doen en aangeeft dat ze maar even door moet zetten. Die haar in het diepe gooit en afwacht of ze het redt puur omdat ze anders nooit ‘een echte bejaarde’ wordt.

 

Ik weet wel voor wie ik zou kiezen.