- 2 maart 2021-
“Oké, het kan dus zijn dat ik vandaag, morgen of misschien ergens volgende week echt heel boos wordt of héél hard moet huilen”
Het is zondagochtend en ik waarschuw maar even de rest van het gezin. Donderdag kreeg ik een, relatief kleine, ingreep en vandaag mag het verband eraf. Ik zie er tegen op, de pleisters plakken op mijn huid en dat moet ik er straks vanaf halen. Niet echt het fijnste klusje.
De ingreep donderdag, de spanning al een paar dagen van te voren. De opluchting toen het allemaal voorbij was. Ik voélde me niet heel zenuwachtig, dat ik, maar ik was het wél. Op de vraag ‘mama, ben je zenuwachtig?’ had ik nog ontkennend geantwoord. Ik had het niet zo in de gaten maar ik was in die dagen wat sneller geïrriteerd dan anders. Na die vraag merkte ik het zelf ook. Gelukkig waren het lichte zenuwen en geen alles overheersende spanning waardoor ik tot niets meer toe in staat was.
Die zondagochtend voelde ik het gelukkig wel. Mijn stemming, de spanning, de opluchting, misschien een ontlading die er aan zat te komen. Het voelen, het verwoorden, je er bewust van zijn, Ik kan het nu plaatsen en accepteren (en de rest waarschuwen 😉).
Vroeger als kind, maar ook als tiener, kon ik daar niet zo goed mee omgaan. Geen idee wat ik voelde en dus helemaal niet waar het vandaan kwam. Moest ik heel hard huilen, geen idee waarom. Boos of gefrustreerd, kussens door de kamer!
Inmiddels heb ik geleerd dat het vooral ontlading was. Ontlading van alle prikkels die de hele dag door binnen komen, teveel zijn en emoties oproepen. Maar ook emoties van anderen die ik oppikte en me eigen maakte. De tranen die hoog zitten maar soms niet zo makkelijk komen. Die zo welkom zijn en zouden opluchten. Letterlijk alle emoties met zich mee nemen. Je herkent vast de opluchting na een goede huilbui.
En toch vinden we in deze maatschappij vaak iets van een huilend kind. In de klas is het lastig, onhandig, vervelend of zielig. Thuis gaat bij jou als moeder alle alarmbellen af als je kind huilt. En tuurlijk maar dat ook. Maar soms is er geen directe nood en is het huilen zelf alleen maar een ontlading. Een ontlading van de dag, van het moeten stilzitten op school, van ergens van geschrokken zijn gedurende de dag, van een vriendinnetje dat zo gek deed die dag, van een heftig beeld tijdens het journaal. Er hoeft dan even niets gefixed of opgelost te worden. Er zijn, luisteren naar het verhaal en een dikke knuffel is dan vaak al voldoende.
-Ontspannen Jezelf zijn -