- 5 mei 2020-

Laatst werd mij door iemand gevraagd door welke coachtrajecten ik het meest geraakt werd.

Daar moest ik even over nadenken want alle coachtrajecten zijn bijzonder. Ieder kind heeft zijn/haar eigen verhaal,  zijn/haar eigen hulpvraag waarmee het binnenkomt. Ieder kind is voor mij dan ook een soort ‘puzzel’ waar ik mee in een aantal gesprekken, spelletjes en testen op onderzoek uit ga. Uitgangspunt hiervoor zijn de eigen kwaliteiten en waar het kind zélf graag meegeholpen wil worden.

Uiteindelijk kwam ik bij een aantal gesprekken, momenten uit waar zowel ik als het kind geraakt werden. Waar we elkaar begrepen. Niet uit woorden maar uit emotie. Dat zijn de magische momenten van het coachen….

Een eerste moment was tijdens een 1^e gesprek met een meisje, brugklas, 13 jaar. Ze had moeite met school en haar cijfers waren wisselend. Een eerste gesprek staat altijd in het teken van elkaar beter leren kennen. Wie ben je, wat heb je meegemaakt en wat kan ik voor je doen, waar kan ik je in ondersteunen? Dit meisje vertelde dat de relatie van haar ouders, die al wat langer gescheiden waren, haar nog steeds bezig hield. Het wisselen van gezin, bij de ene ouder invoegen terwijl die met een nieuwe relatie een ander gezin heeft opgebouwd, daar je plek weer vinden terwijl je bij de ander een stuk mee moeten helpen in de huishouding omdat er fulltime gewerkt werd. De wisseling tussen de verschillende situaties, de manier waarop de rest van het gezin ermee omging. Ze voelde zich letterlijk verdeeld tussen beiden ouders maar probeerde zich zo goed als kon toch aan te passen.

En auw…die kwam wel even binnen. Want alhoewel mijn situatie  als kind net even anders was maar ook ik te maken kreeg met een scheiding voelde ik wel haar pijn, haar verdriet, haar verscheurdheid.

 

En tegelijkertijd ook verantwoordelijkheidsgevoel voor de relatie van haar ouders. De relatie tussen haar ouders. Ik begon daarom ook te vertellen over relaties .Dat iedereen in een relatie zélf verantwoordelijk is voor het onderhouden daarvan

 

Ik stelde de relatie met haar ouders voor als een driehoek.

Haar relatie met haar vader; waar zij (haar vader en zij) beide verantwoordelijk voor zijn.

Haar relatie met haar moeder; waar zij beide (haar moeder en zij) verantwoordelijk voor zijn.

De relatie van haar moeder met haar vader, nu gescheiden maar vroeger samen. Waar alleen haar ouders verantwoordelijk voor zijn. Dat jij daaruit wel ontstaan bent maar dat je dus als kind helemaal niet verantwoordelijk bent voor het onderhouden van die relatie.

 

En ik weet dat best moeilijk kan zijn als kind. Je wilt je ouders gelukkig zien en doet er veel voor om dat voor elkaar te krijgen. Maar het is niet jouw verantwoordelijkheid, nooit!

 

Na het gesprek, toen ik weer buitenstond bedacht ik me dat dit best een pittige kennismaking was. Confronterend (terwijl ik normaal rustig, zachtaardig en heel liefdevol ben in een gesprek).

 

Maar kennelijk  voelde het als nodig deze directe aanpak. Deze (leer) blokkade in beweging zetten. Zodat we de volgende keer een start konden maken met het kijken naar haar onvoldoendes en het leren leren..