- 4 september 2021-

Gewoon Loslaten, komt vanzelf goed.

Hoe vaak ik die niet al de afgelopen weken heb gehoord. Poeh he, hoezo ‘gewoon’. Al van jongs af aan wilde ik moeder worden. Er was niet veel wat ik zeker wist, een beroep of opleiding kiezen vond ik moeilijk (er is zoveel leuks) maar één ding wist ik echt zeker; ik wilde moeder worden. En gelukkig was mij dat ook gegeven 18 jaar geleden.

Maar nu…. Na alle leuke festiviteiten van diploma ophalen en afscheids- BBQ komt het afscheid. Vandaag laat ik haar voor het eerst alleen ergens achter. Zonder andere bekende die ik vertrouw met mijn kind. Mijn kind gaat (moet) op kamers!
De allerdikste knuffel is niet dik genoeg. Nog een keer een knuffel. Niet nadenken nu. En zeker niet huilen! Het liefst draai ik om en neem ik haar weer mee. Maar ik weet ook; daar help ik haar niet mee.

En zo ben ik dus hier beland, 18 jaar later. In de auto, terugweg op de snelweg. Nog 1,5 uur te gaan tot thuis. Dochter achtergelaten op haar eigen kamer in ‘de grote stad’. Een wazige blik, af en toe een traan. Me afvragend of ik het allemaal wel goed gedaan heb de afgelopen 18 jaar. De twijfels komen. Is ze genoeg voorbereid op de ‘boze’ buitenwereld. Heeft ze genoeg verkeersinzicht, het is hier toch een stuk drukker dan bij ons. Zal ze de weg naar huis weer kunnen vinden? Wie let er op haar. Ook in emotioneel opzicht? Als moeder heb je aan een blik of houding genoeg om te weten hoe het met je kind gaat. De komende week kan dat even niet.

En boos ben ik ook. Waarom vertellen ze dat er niet bij als je moeder wordt. Dat ze het ooit wel zelf gaan redden. Het voelt zo tegen natuurlijk om je kind ergens achter te laten. Dat klopt niet, het voelt niet goed.
Op tijden neemt mijn verstand het over; het is heel goed dat ze leert op eigen benen te staan. De momenten dat mijn beeld wat minder wazig wordt en mijn neus niet aan mijn mouw hoef af te vegen.
Maar er is ook een andere kant; en ook die emotie kan ik voelen. Hoe fantastisch is het om in haar schoenen te staan? Een nieuw leven op te gaan bouwen, nieuwe mensen te leren kennen. Zelf te bepalen wat je eet en hoe laat. Met wie je afspreekt en hoe vaak. Waar en wanneer je gaat sporten. Een studie volgen die zo past bij je interesses. Volledig jezelf ontdekken. Wie en wat je bent. Wat een vrijheid!

Ik denk aan die andere keren van ‘loslaten’. De peuterspeelzaal. Voor het eerst alleen ergens spelen. Gelukkig nog een kleintje thuis. Het gevoel van iets meer je handen vrij hebben, de tijd die dan toch weer voorbij vliegt. Maar ook het niet compleet zijn en zo fijn om alles weer thuis te hebben.

De basisschool; fijn moment. Want heel erg aan toe. Naar de echte school. Nieuwe dingen mogen leren. Met iedere dag een vaste structuur. Maar ook hier het afscheid. Tissues mee. Fijne klas, leuke meiden. Wat zal de middelbare school haar brengen? Zal ze vrienden maken? Hoe zal het fietsen gaan? Zal ze de weg kunnen vinden, ook als ze een keer ergens anders moet zijn. In ieder geval fijn dat ze samen kunnen fietsen.

Terugkijkend merk ik aan mijzelf dat ik het prettig vond als er in iedere nieuwe situatie iets vertrouwd voor haar was. Een bekende omgeving, een vriend of vriendin die er was. Gewoon; om haar even op weg te helpen. Er niet helemaal alleen voor te staan. Het samen kunnen doen.

Voor nu besluit ik mijzelf de ruimte te geven. Voor alles wat voorbij komt aan emoties. Te voelen wat het met mij doet. En dat ok te vinden. Het werkt. Het went. Het is gewoon weer een andere fase.